27 'Nigdzie nie zajdziesz, bojąc się wszystkiego!'

*Trzy dni później*

                Brunetka odrzuciła loki na plecy, po czym rozejrzała się po mieszkaniu. Po raz ostatni spojrzała na kartkę z wiadomością, którą zostawiła w przedpokoju, po czym nasunęła okulary przeciwsłoneczne na włosy. Do tylnej kieszeni spodni wsunęła zmiętą kopertę, z którą się nie rozstawała. List Liama dał jej wiele do myślenia. Dzięki niemu postanowiła coś, co powinna była zrobić zaraz po tym jak umarła jej babcia.

                Dotknęła wisiorka, który spoczywał we wgłębieniu pod szyją. Delikatny prezent od najlepszego przyjaciela, sprawiał, iż czuła się podle, aczkolwiek nie miała zamiaru go oddać. Wysunęła rączkę walizki, po czym upewniła się, że jej pies będzie miał pełną miskę.

                Po raz ostatni obejrzała się za siebie, choć nie powinna była tego robić. Otworzyła drzwi, po czym wystawiła walizkę za próg. Uśmiechnęła się ponuro. Nigdy tak naprawdę tu nie pasowała.

                Ostatnimi dniami usłyszała tyle przykrych słów, które odcisnęły się pręgą na jej sercu, że postanowiła nie żegnać się z żadnym ze swoich przyjaciół.  Nie chciała zatrzymywania, próśb i tego wszystkiego, co mogliby zrobić. Nie potrafiła się pogodzić z tym, co zrobiła.

*

                Ustawiła walizkę pod ścianą, po czym podeszła niemalże na palcach do łóżka. Wciąż ta sama mimika twarzy, niemalże identyczna pozycja i brak uśmiechu wywołały u niej łzy. Jednakże nie uroniła ich. Pochylając lekko głowę, zamrugała szybko, by nie rozmazać makijażu.

                -Dobrze było cię poznać, Li. – szepnęła, siadając na skrawku łóżka. Ujęła delikatnie jego dłoń, kciukiem kreśląc małe kółeczka na jej wewnętrznej stronie. Wyciągając z kieszeni kurtki list, wsunęła go w prawą dłoń chłopaka. Wiedziała, że go znajdą, a potem mu przekażą. Byli lojalni. Nie to co ona.

                -Będę za tobą tęsknić. – wyznała cicho, pochylając się nad nim. Złożyła delikatny pocałunek na jego czole, po czym wstała. Ostatnie muśnięcie wskazującym palcem po bladym policzku Liama i już jej nie było. Śpieszyła się. Musiała zniknąć.

                Dwadzieścia minut później siedziała w hali odlotów. Nawet nie płakała. Jedno wielkie przygnębienie nie chciało opuścić jej umysłu i ciała. Oparła czoło o dłonie, oddychając głęboko.

-Tęsknisz? – usłyszała ze swojej prawej strony. Uniosła głowę, spoglądając w kierunku dochodzącego ją głosu. Mała dziewczynka jedząca loda, spoglądała na nią, przekrzywiając w zabawny sposób głowę.

-Nie wiem. – wzruszyła ramionami, po czym wbiła wzrok, patrząc na pas startowy.

-Żałujesz, że ich zostawiłaś?

-Skąd wiesz? – ponownie spojrzała na dziewczynkę. Nie kryła zdziwienia.

-Szuka cię. – szepnęła mała, po czym zeskoczyła z ławki i pobiegła w swoją stronę. Amy rozejrzała się po hali. Nie zauważyła nikogo znajomego. Po chwili przeszukiwania hali, powróciła do bezmyślnego wpatrywania się przed siebie. Oczy co jakiś czas zachodziły jej łzami, lecz z łatwością pozbywała się tych słonych kropel.

                -Pasażerowie lotu nr. 711 proszeni są o wejście na pokład. Startujemy za 20 minut. – kobiecy głos rozszedł się echem po hali. Amy wyciągnęła swój bilet, sprawdzając numer lotu. Wszystkie cyfry się zgadzały. Przygryzając dolną wargę, podniosła się z ławki. Zarzuciła torbę na ramię, po czym wyciągnęła rączkę walizki. Ostatnie westchnienie i mogła iść.

                Nie chciała wyjeżdżać. Ale czuła, że musi. Jej życie składało się z ucieczek. Przed śmiercią, zranieniem, niechcianymi ludźmi, gwałtem, przyjaźnią. Nie potrafiła zostać na dłużej. Była słaba, jej psychika nie potrafiła poradzić sobie z niczym.

                -Zaczekaj! Amy zaczekaj do jasnej cholery! – miała wrażenie, że zna ten głos. Uśmiechnęła się delikatnie. Jak mogłaby go nie kojarzyć. Zayn miał przecież identyczną barwę głosu. Wzruszyła ramionami biorąc tą prośbę za jakieś przesłyszenie, po czym ustawiła się w kolejce, do odlotu.

                Po chwili poczuła szarpnięcie za lewe przedramię. Zbita z pantałyku, obróciła się w kierunku owej osoby. Widok zadyszanego Malika zdziwił ją niemalże tak samo, jak zdziwiło ją kiedyś poznanie Liama.

-Co ty tu robisz? – zapytała, unosząc brwi.

-Dlaczego to robisz? – zignorowawszy jej pytanie, Zayn zadał swoje.

-Nie twoja sprawa. – burknęła, odwracając się. Kolejka zadziwiająco szybko posuwała się do przodu. Zayn nie odstępował jej na krok.

-Nie uciekaj. Poradzimy sobie z tym. Wiemy o wszystkim, nie możesz się obwiniać!

-Zayn – syknęła, odwracając się w jego stronę – Daj mi spokój do cholery. Nie potrzebuję waszego pocieszenia. Dam sobie radę bez was!

-I bez Liama? – upewnił się chłopak. Nie patrzył w jej oczy, ale Amy dostrzegła cień bólu w czekoladowych tęczówkach. Być może nie powinna była mówić, że poradzi sobie bez nich. Bo przecież nie potrafiła żyć bez tej piątki.

-Zwłaszcza bez Liama. – odparła twardo. Podała stewardessie swój bilet, po czym przeszła przez próg.

-Znowu tchórzysz! Nigdzie nie zajdziesz, bojąc się wszystkiego! – krzyk Zayna rozbrzmiał w jej głowie z podwójnym echem. Westchnęła cicho, po czym weszła na pokład samolotu. Zajęła wyznaczone miejsce przy oknie, po czym wyciągnęła list z kieszeni. Wydobyła białą kartkę z koperty, rozprostowując ją na kolanie. Po raz kolejny zabrała się za czytanie, choć wcale nie mogło jej to pomóc.

Droga Amy,

                Piszę ten list na długo przed Twymi urodzinami. Jednak myślę, że do czasu tego wyjątkowego dnia, nic się nie zmieni. Chciałbym, żebyś przeczytała ten list całkowicie sama. Nie pokazuj go chłopcom. Choć oni doskonale wiedzą co jest grane, wolałbym, byś zmierzyła się z tym sama. Jesteś przecież dzielną dziewczynką, prawda?

                Nigdy nie daj się skrzywdzić nikomu. Chciałbym Cię chronić, ale wiem, że nie oczekujesz mojej pomocy. Stoczyłem się na dno, przepraszam.

                Musisz mi wybaczyć wszystkie krzywdy, które Ci wyrządziłem. Wierz mi, naprawdę tego nie chciałem. Wszystko to, co rani, zostaw za sobą. Jesteś dzielna, dasz sobie radę.

                Wiem o Tobie wszystko. Nie chciałem przeszukiwać Twojej przeszłości, ale Paul zrobił to za nas. To też musisz nam wybaczyć. Uwierz mi, wszystko to, co masz za sobą, zostaw za sobą. Rozpamiętując nie zajdziesz nigdzie. Uwierz.

                Czekałem na to, aż sama któregoś dnia powiesz ‘Tak, byłam w ciąży. Ale to był tylko głupi wybryk młodzieńczy, musiałam je usunąć. Nie umiałabym sobie poradzić sama z drobnym stworzeniem.’ Wiesz, że zrozumielibyśmy Cię doskonale. Niestety, nic nie powiedziałaś. Być może czuliśmy się odrobinę zawiedzeni, ale co nas zobowiązuje do tego, by grzebać Ci w przeszłości? Nic. Proszę, nie chowaj więc urazy do nas. Zawsze chcieliśmy, chcemy i będziemy chcieć Cię wspierać. Musisz nam tylko na to pozwolić.

                Jednego tylko nie mogłem pojąć. Dlaczego usunęłaś to dziecko?  Nie obudził się w tobie instynkt macierzyński? A może Mike nie chciał być ojcem w tak młodym wieku? Przepraszam, jeżeli to Cię rani. Wiesz przecież, że nie robię tego specjalnie. Tak bardzo chciałbym Cię zrozumieć.

                Mam nadzieję, że opowiesz mi kiedyś, dlaczego Mike kazał Ci to zrobić. Skąd wiem, że to on? Mam takie odczucie. Ale mam rację, czyż nie?

                Nie ważne, nie po to piszę ten list. Chciałbym Ci powiedzieć, że to wszystko: to całe zamieszanie z moim buntem, jest spowodowane tym, że nie umiem odzyskać twojego zaufania. Na miłość Boską, tylko się nie obwiniaj! Dzięki Tobie zrozumiałem, co znaczy kochać. Zamierzam zaprzestać wyścigów, które zastępowały mi Twój śliczny uśmiech. Jeżeli nie uda nam się nigdy więcej porozmawiać, chciałbym, żebyś wiedziała jedno. Bardzo Cię kocham, nie zapomnij o tym.

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Liam.  

                Tym razem nie udało jej się powstrzymać łez. Wbita w siedzenie, przez start samolotu, zaszlochała cicho. Nie potrafiła zrobić nic, co mogłoby go powstrzymać. Była bezużyteczna i tchórzliwa. 

Krótko, zwięźle, nie na temat. Z lekkim opóźnieniem, a nawet nie lekkim tylko ogromnym. Przepraszam.

18 komentarzy = nowy rozdział.

Postaram się wyrobić w terminie.

See ya xx