23 "Za dużo mam do stracenia, by spokojnie drzemać."

                Zdarzają się dni, w których zwyczajnie boję się co będzie za chwilę. Co nastąpi, a co uda się powstrzymać. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo żyć na tym świecie. Ale też nikt nie ostrzegł nas, że życie będzie nas kopać w tyłek na każdym kroku, a gdy spróbujemy się podnieść, powali nas następnym ciosem na ziemię tak, że już nigdy nie będziemy mieli prawa się pozbierać.

                Nigdy w życiu nie pomyślałbym, że przez jedną zwykłą kłótnię, jedną z wielu zresztą, człowiek traci wiarę w istnienie, siebie, czy jakąkolwiek możliwość na przeżycie bez osoby, którą kocha się nad życie. Obwinianie się po fakcie nie jest czymś dobrym, a wręcz przeciwnie. To toksyczne. Zatruwa organizm, odbierając zmysły i zaczadzając umysł, a wraz z nim zdrowy rozsądek. O ile taki jeszcze w głowie pozostał.

                Jeżeli dostanę drugą szansę, będę pamiętać, że nie wolno popełnić mi tego samego błędu po raz kolejny. Nigdy w życiu nie powiem o kilka słów za dużo. Nie poruszę tego tematu, choćby nie wiem jak mnie korciło. Koniec. Ona jest słabą psychicznie dziewczyną. Zresztą ja nie jestem lepszy. Nie pociągnę bez niej długo, więc Boże, proszę Cię, byś podarował nam tę ostatnią, niepowtarzalną szansę. *

                -Niall… - odezwał się cicho Zayn. Blondyn uniósł głowę i spojrzał na swojego przyjaciela. Poniekąd była to miła odmiana, zważając na to, że od kilku godzin przed oczyma miał czarne płytki, z których ułożona była podłoga w małym pomieszczeniu.

-Nie będzie dobrze. Nawet nie zaczynaj tej samej gadki od początku – mruknął Irlandczyk, przecierając swe zmęczone oczy.

-Nie chciałem tego mówić. Po prostu siedzisz tu od ponad dziesięciu godzin, kompletnie bez snu, wyczerpany i zdenerwowany. Powinieneś odpocząć, zdrzemnąć się. To dobrze ci zrobi – powiedział łagodnie czarnowłosy.

-Ty idź się prześpij. Nie spałeś tyle co ja, masz prawo odpocząć. Ja nie zasnę. Za dużo mam do stracenia, by spokojnie drzemać.

-Ale jeśli coś będzie nie tak, to przyjdziesz po nas, okej? – westchnął czarnowłosy, wiedząc, że teraz i tak nie przemówi do rozsądku swojemu przyjacielowi. Niall kiwnął głową na znak, że się zgadza, po czym schował twarz w dłoniach. Zayn poklepał go po ramieniu, po czym opuścił małe, zaciemnione pomieszczenie. Blondyn wstał i podszedł do szyby, która dzieliła go od ukochanej i jego najlepszego przyjaciela. To wszystko potoczyło się nie tak jak potoczyć się powinno. Miało być idealnie, wyszło zupełnie na odwrót. Życie było nieobliczalne i nikt nie potrafił na to nic poradzić.

                Młody mężczyzna wyciągnął telefon z kieszeni i wybrał numer do osoby, która musiała się dowiedzieć o tym wszystkim. Była szansa, że w jakimś stopniu, wszystko zacznie być jak dawniej.

                                                                                              *

                -Amy, nie to, że mi coś przeszkadza, ale twój telefon dzwoni nieustannie od ponad pięciu minut – w Sali pojawiła się Nathalie, pielęgniarka z hospicjum, w którym pomagała Amelie.

-To pewnie nic ważnego – wzruszyła ramionami brunetka – Oddzwonię, jak skończę sprzątać – dodała, po czym zaczęła chować klocki do odpowiedniego pudełka. Nathalie skinęła głową, po czym wyszła z Sali zabaw.

                Brunetka spojrzała na zegarek, upewniając się, że do końca pracy pozostało jej zaledwie piętnaście minut. Ponieważ tego dnia była sobota, po skończonej robocie w hospicjum, Amy spokojnie mogła się udać do domu, gdyż w restauracji pracowała od poniedziałku do piątku. Jej szef ostatnio zmienił jej grafik, by nie musiała się aż tak bardzo przemęczać. Cenił ją i nie chciał, by odeszła z jego kadry pracowniczej.

                Odkąd Amy zaczęła pomagać w hospicjum, nie miała chwili na wytchnienie, a co dopiero na przemyślenia. Wolny czas był dla niej pojęciem względnym. Odpoczywać mogła w nocy, chociaż i tak ciężko było jej zasypiać, bez wcześniejszej rozmowy z pewną piątką chłopaków, którzy od jakiegoś czasu nie mieli wstępu do jej życia.

                Kiedyś cieszyłaby się z każdej chwili wytchnienia. Teraz była zawiedziona, gdy musiała zostawać w domu. Odpoczynek równał się z rozczulaniem się. Byłaby skłonna do przeproszenia jej przyjaciół, a przecież duma jej na to nie pozwalała. Tak więc pracując, nie miała czasu by tęsknić. Takie rozwiązanie wydało jej się najlepszym z możliwych.

                Brunetka ustawiła ostatnie pudełko na regał z zabawkami, po czym odwróciła się, słysząc ciche pochlipywanie, któregoś z podopiecznych. W progu ujrzała małą Jane, przytulającą do siebie swojego ukochanego, spranego i pozbawionego jednego oka, misia. Oczy miała czerwone od płaczu, a usta wykrzywione w przytłaczającym grymasie smutku.

-Jane? Coś się stało? – brunetka w mgnieniu oka znalazła się obok chorej dziewczynki, kucając przed nią, by móc swobodnie spojrzeć w jej oczy. W prawdzie pytanie, które zadała, było niepotrzebne, ale czasem trzeba o coś zapytać, by czegoś się dowiedzieć.

-Oglądałam wiadomości . – odezwała się cicho dziewczynka.

-Och, tyle razy ci mówiłam, że nie możesz tak się przejmować wojnami panującymi na świecie. –skarciła ją Amy, delikatnie się uśmiechając.  

-To nie o to chodzi – pociągnęła małym noskiem, dziewczynka – Członek mojego ukochanego zespołu walczy w szpitalu o życie. Nie wiadomo czy się z tego wyliże. W ogóle nic nie wiadomo oprócz tego, że miał wypadek…

-Tak mi przykro.. – Amy wzięła w swoje objęcia, małą. Wyobraziła sobie, jak czułaby się, gdyby któremuś z chłopców stało się coś podobnego, jak temu biednemu wokaliście. Nie chciała o tym myśleć. Ulubionym zespołem małej musiał być ktoś inny. Niekoniecznie jej przyjaciele.

-Amy…? – odezwała się cicho dziewczynka. Brunetka odsunęła się, by móc spojrzeć jej w oczy – A co, jeśli umrę i stracę swoją szansę, by ich spotkać? Co jeśli, on nie wyzdrowieje?

-Jeśli on tylko się z tego wyliżę, stanę na głowie, żeby cały ten zespół odwiedził cię tutaj, w szpitalu. Obiecuję.

                                                                                              *

                Dzwonił do niej kilkanaście razy, za każdym razem nadziewając się na pocztę głosową. Bał się, że ona znowu może zacząć go ignorować. Tak bardzo potrzebował teraz jej obecności, że nie spodziewał się iż tak zaboli go to, że nie odbiera od niego telefonów. Była jedyną osobą, która potrafiła zrozumieć, co znaczy strach przed stratą. Przerażenie, gdy nie chce się kogoś tracić, a on właśnie walczy o życie. Te uczucia były jej doskonale znane. Nie chciał jej wykorzystać czy sprawiać, że jej bolesne wspomnienia znów powrócą, ale potrzebował jej obecności, wsparcia ze strony tej dziewczyny.

                Żaden z chłopców nie potrafił zrozumieć, co czuje ten młody chłopak, choć oni również drżeli na myśl o stracie swojego przyjaciela. Jednakże oni potrafili spokojnie zasnąć, po dawce środków uspokajających, a on nie dałby rady się zdrzemnąć, mimo, że zmęczenie zaczęło mu dokuczać.

                Mimo tego, że łzy dawno przestały lecieć, a rozgoryczenie ustąpiło otępieniu, wciąż bał się tego co przyniesie kolejna chwila, godzina czy kolejny dzień. Był przerażony faktem, że być może już nigdy więcej nie zobaczy uśmiechu na twarzach, które widywał na co dzień. Ta myśl była okropna, ale nijak nie potrafił się pozbyć jej ze swojej głowy.

                Siedział więc w zaciemnionym pomieszczeniu, przed ścianą z szyby i obserwował czy nie następują jakieś nieoczekiwane zmiany w wyglądzie tej dwójki. Przez te kilkanaście godzin zdążył się zorientować co pokazuje która maszyna i potrafił rozróżnić, który sygnał jest dobry, a który nie. Obok niego stał stolik, na którym znajdował się nietknięty obiad, przyniesiony przez pielęgniarkę, która doskonale rozumiała, jak on w tej chwili musi się czuć. Nie miał jednak siły, by cokolwiek przełknąć. Jedyne, czego, a raczej kogo, potrzebował, to ponad 165 wzrostu, niebieskie oczy i kojący uśmiech, który pozwoliłby mu ponownie uwierzyć, że wszystko będzie w porządku. Dziewczyny, która pomogłaby mu w tej niepewności, tym strachu, które od kilkunastu godzin władały jego przemęczonym organizmem.

                                                                              *

                -Teraz śpi. Bardzo poruszył ją ten wypadek. Jak chcesz, to do niej zajrzyj, ale lepiej jej nie budź. Ja muszę lecieć do domu, bo i tak już jestem spóźniona – wyjaśniła Amy, zakładając kurtkę. Starsza siostra Jane skinęła głową, cicho podziękowała, po czym zniknęła z pola widzenia brunetki. Amy nigdy nie potrafiła do niej dotrzeć i to prawdopodobnie miało się nie zmienić przez dłuższy czas.

                Dziewczyna pożegnała się z pracownikami hospicjum, po czym wyszła z pracy, w międzyczasie dzwoniąc po taksówkę, która miała zawieźć ją do domu.

                Stojąc pod hospicjum zajrzała w nieodebrane połączenia. Wszystkie były od jednej osoby, a mianowicie od Nialla. Brunetka uniosła lekko brwi ku górze, zastanawiając się, co może chcieć od niej blond włosy Irlandczyk. Nie miała jednak czasu na przemyślenia, gdyż jej telefon ponownie zaczął dzwonić. Ujrzała zdjęcie Horana, więc postanowiła odebrać. 

-Nareszcie! – usłyszała westchnienie ulgi swojego przyjaciela – Myślałem, że nigdy nie odbierzesz tego cholernego telefonu.

-Niall? Czy coś się stało? Dlaczego wydzwaniasz do mnie jak jakiś wariat? – zasypała go pytaniami brunetka, rozglądając się za taksówką, która już dawno powinna była przyjechać.

-Nie będę owijał w bawełnę czy cokolwiek innego. Potrzebuję cię, Amy. – westchnął chłopak. Zmęczenie, które było słychać w jego głosie, napawało brunetkę czystym przerażeniem.

-Stało się coś? – spytała, wsiadając do żółtego auta, które właśnie podjechało.

-Wiesz gdzie jest ta prywatna klinika, na obrzeżach miasta? – Niall kompletnie zignorował jej pytanie.

-Ta, którą otworzyli jakieś pół roku temu?

-Ta sama.

-Jasne, że nie wiem, Niall. Przecież nigdy tam nie byłam – westchnęła dziewczyna.

-Mogłabyś tam przyjechać? Wstukaj sobie adres w nawigację, czy cokolwiek innego – poprosił Niall, po czym podał jej docelowy adres – Czekam. – błaganie w jego głosie sprawiło, że Amy nie widziała innego wyjścia, niż zgoda na przyjazd. Blondyn się rozłączył, a ona rozkazała kierowcy jechać pod wskazany adres, w międzyczasie dzwoniąc do domu. Mike musiał jej wybaczyć to, że nie przyjedzie na obiad.

                                                                                              *

                Przedzieranie się przez tłum piszących fanek nie było szczytem marzeń brunetki lecz nie miała innego wyboru. Na szczęście w porę zauważył ją Paul, pomagając jej dostać się do środka. Kilkakrotnie pytała go, co się dzieje, ale podobnie jak Niall, zignorował jej pytanie, po czym stwierdził, że lepiej będzie, jeśli dowie się o tej sytuacji od któregoś z chłopców. Irytowało ją to, że Paul jest taki uparty, ale nie miała nic do gadania.

                -Przyprowadziłem Amy . – wyjaśnił w recepcji Paul, po czym odszedł na swoje miejsce. Młoda pielęgniarka skinęła głową, po czym wzięła Amelie pod rękę i zaprowadziła do windy. W środku nacisnęła guzik z numerem  4.

                Brunetka próbowała się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi, lecz bezskutecznie. Kobieta nie chciała jej nic powiedzieć, zresztą tak jak Niall i Paul. Amy dowiedziała się tylko tyle, że to wszystko nie wygląda najlepiej.

                -OIOM? Co się dzieje? – zapytała przerażona dziewczyna, gdy została wprowadzona na Oddział Intensywnej Opieki Medycznej.

-Pan Horan powinien pani wszystko wyjaśnić. Byłabym wdzięczna, gdyby byli państwo cicho. Nie chcielibyśmy żadnych kłótni w szpitalu – poprosiła pielęgniarka. Brunetka zdziwiona skinęła głową – Pan Horan czeka na panią w tym pomieszczeniu – kobieta wskazała na jasnobrązowe drzwi. Amy skinęła głową, po czym podeszła do nich i nacisnęła klamkę, ciągnąc ją w swoją stronę.

                Ujrzała przed sobą małe pomieszczenie oświetlone lampką, stojącą w rogu, na ziemi. W ciemnościach dostrzegła postać mężczyzny, chowającego twarz w dłoniach. Zgarbiona postawa ciała, ciężki oddech i spazmatyczny szloch wydostający się z jego płuc, nie wróżył nic dobrego. Chłopak zdawał się nie zauważać tego, że ktoś zagląda do pomieszczenia, wpuszczając smugę światła i zakłócając mu spokój.

                Amy weszła do środka, cicho zamykając za sobą drzwi. Łzy, które, niewiadomo czemu, cisnęły się do jej niebieskich tęczówek, zaburzały jej ostrość widzenia. Mimo tej przeszkody, kucnęła naprzeciwko chłopaka, tyłem do ogromnej szyby, za którą nawet nie zauważyła, co się znajdowało.

-Niall…Ty…Płaczesz? – odezwała się cicho, nie bardzo wiedząc jak inaczej zacząć rozmowę.

                Blondyn uniósł głowę, a gdy ją ujrzał, uśmiechnął się uśmiechem , który ani na chwilę nie sięgnął jego cudownych oczu. 

-Dziękuję, że przyjechałaś – otarł policzki z małych, wilgotnych i słonych kropel – Amy, czy ja… Mogę…? 

-Jasne, chodź do mnie – uśmiechnęła się dziewczyna, wstając. Blondyn poszedł w jej ślady, po czym objął ją w pasie i oparł rozgrzane czoło o jej obojczyk. Amy przytuliła go do siebie, delikatnie gładząc go po głowie. Ściana, którą miała przed sobą, nie była ani trochę interesująca, lecz brunetka wbiła w nią swój wzrok, by się nie rozpłakać. Nie wiadomo dlaczego, ale łzy tego chłopaka sprawiały, że nie czuła się najlepiej.

                Choć uściski Nialla zwykły być mocne i dające poczucie bezpieczeństwa, to w tamtej chwili blondyn nie potrafił wykrzesać z siebie choć odrobiny tych ‘przytulasów’, które kiedyś miała okazję doświadczyć Amy. Chłopak wydawał się być wyczerpany i kompletnie bez życia.

                -Niall… Kochany, co się stało? Powiesz mi? – zapytała Amy po dłuższej chwili milczenia. Blondyn odsunął się od niej, wzdychając cicho.

-Będzie lepiej, jak sama to zobaczysz. Nie potrafię tego… Opowiedzieć… Opisać.

-O co chodzi? – zapytała zaniepokojona brunetka. Niall pokręcił głową na znak, że nic nie powie, po czym odwrócił ją w stronę szyby, na którą wcześniej nie zwróciła swojej uwagi.

                To, co tam zobaczyła, przeraziło ja tak, że byłaby zemdlała, gdyby nie to, że Niall trzymał ją za ramiona.

                Widok dwójki młodych ludzi, leżących na szpitalnych łóżkach i przypiętych do przeróżnych urządzeń, sprawiał, że cały sens jej życia uleciał przez szparę między drzwiami. Mężczyzna z owiniętą w bandaż głową, kołnierzem usztywniającym na szyi, gipsem na prawej nodze i lewej ręce, był jej bardzo dobrze znany. Był osobą, która pocieszała ją, gdy nie wiedziała po co ma żyć. Był kimś, kto rozświetlał jej szare dni. Jej najlepszy przyjaciel, który jeszcze do niedawna był sobą, lecz później się zmienił. Wyraz twarzy, przerażająco nie ukazujący żadnych uczuć sprawiał, że brunetka łapczywie próbowała złapać powietrze. Liam Payne. Chłopak, który kilka miesięcy temu obdarzał ją najcudowniejszym uśmiechem na ziemi, właśnie leżał na szpitalnym łóżku, walcząc o kolejny dzień.

                -Amy? Słyszysz mnie? – głos Nialla dotarł do jej uszu po dłuższej chwili.

-Muszę… Ja… Niall, słabo mi – wyjąkała dziewczyna.

-Ej, tylko mi tu nie mdlej! – przeraził się chłopak, sadzając ją na krześle i nalewając jej wody do plastikowego kubeczka. Dziewczyna czuła się tak, jakby ktoś wbił jej  nóż w serce i przekręcił go o 360 stopni, robiąc pełen obrót.

                -Spokojnie, oddychaj – głos Nialla dobiegał do niej jakby zza gęstej mgły. Dziewczyna mimo przeszkód skinęła delikatnie głową, po czym przejęła kubek, który podsuwał jej pod nos blondyn. Upiła mały łyk, po czym odstawiła plastikowy kubeczek na stolik. Jej dłoń nieświadomie spoczęła na sercu, które biło teraz nierównomiernie, w rytm strachu krążącego po jej żyłach.

                -Nie myślałem, że to powiem, ale… Będzie dobrze. Wyjdą z tego. Oboje, wiesz? Obiecuję. Słyszysz? Obiecuję – Niall pogładził ją delikatnie po głowie. Amy skinęła głową, bojąc się zapytać dlaczego ta dwójka trafiła do szpitala.

                Gdy w końcu całkowicie do niej dotarło, że Liam wraz z Victorią walczą o życie, rozpłakała się. Nigdy nie życzyła źle tej dziewczynie. Skoro była dla Nialla kimś ważnym, jego światem, jego wszystkim, to Amy nie miała prawa jej obrażać. A teraz ta młoda dziewczyna walczyła o życie, wraz z chłopakiem, który niegdyś pomógł Amy otrząsnąć się po śmierci jej babci.

                Blondyn przytulił do siebie przyjaciółkę, szepcząc, że wszystko się ułoży. Mimo jego zapewnień, Amy wiedziała, że nic nie będzie w porządku. Czuła, że wszystko robiła nie tak, a teraz wszystko zaczęło się jeszcze bardziej walić.

                -Amy? Niall, dlaczego ona płacze?

* - mam nadzieję, że domyśliłyście się, że to pisane kursywą, jest tak jakby rozmową Nialla z Bogiem. :)

Doszłam do wniosku, że po kawie piszę jako takie lepsze rozdziały. Chyba się uzależniłam od tej kawy:)

Jak wam się podoba ten rozdział? 

WIEM, NIE CHCECIE LIAMA W SZPITALU, NIE CHCECIE PRZYJĄĆ DO WIADOMOŚCI TEGO, ŻE CHŁOPAK ULEGŁ WYPADKOWI, ALE TERAZ WSZYSTKO SIĘ ZMIENI.

Obiecuję:)

Wiecie, coraz częściej rozważam zawieszenie/usunięcie tego bloga. Kompletnie zgubiłam zdolność pisania (o ile taką w ogóle posiadałam). Mam pomysł na to opowiadanie, ale nie potrafię tego kompletnie opisać. Nie wiem... Może to przez to, że jako tako zaprzestałam czytania książek? No ale brak czasu, lenistwo.. Sami wiecie jak to jest.

Ech, nie będę się rozpisywać. Dajcie znać jak podobał się rozdział no i jak zwykle stawiam przed wami mój szantaż:

18 komentarzy = Rozdział 24.

PS Jeżeli popełniłam jakieś błędy, to powiedzcie. W końcu też jestem człowiekiem:)