17 "Opowiedz mi coś o niej"

                -Pytaj. – uśmiechnęła się.

-Widzisz… Chodzi o Kate – mruknął cicho, patrząc na swoje dłonie. Amy uśmiechnęła się pod nosem.

-Myślę, że ona ciebie też kocha– odparła i upiła łyk ciepławej kawy. Skrzywiła się, ponieważ napój stracił swój smak i nie był tak dobry jak gorący.

-Skąd wiesz? – głowa loczka uniosła się, a jego cudownie zielone oczy spojrzały w niebieskie tęczówki Amy. Wydawał się być przepełniony nadzieją, radością i miłością. Serce Amy zatrzepotało, gdyż widząc jednego z jej bliskich przyjaciół, szczęśliwego i ona się cieszyła.

-Bo to jest moja najlepsza przyjaciółka. W sumie to nawet głupi by się domyślił – wzruszyła ramionami.

-Serio? – uśmiechnął się szeroko.

-No ba. Od tej pory jak wziąłeś ją na ręce, czyli jakiś tydzień, albo więcej, temu, częściej do mnie przychodzi i gada głupoty. To znaczy… O tobie nadaje. Myślę, że się zakochała, ale lepiej się chłopie bierz do roboty, bo u niej zjawisko zakochania jest czymś bardzo rzadkim i sama biedaczka nie będzie wiedziała co robić. Jest delikatna, choć nie wygląda. Łatwo ją zranić, a ciężko zdobyć jej zaufanie. Jestem jednak dobrej myśli. Kate wydaje się być tobą bardzo zauroczona – mrugnęła do niego. Loczek wstał z kanapy, z zamiarem odwiedzenia Kate.– Hola hola kawalerze! Po pierwsze nie znasz jej adresu, po drugie jest bardzo późno, a po trzecie jak już przyszedłeś na tą kawę do sąsiadki, to ją wypij, a nie chcesz mnie zostawić samą.

-No tak– wrócił z powrotem na kanapę. Na jego twarzy widać było ogromne szczęście– Opowiedz mi coś o niej – poprosił. A ona opowiedziała mu wszystko, co uważała za istotne. Zaczynając od tego jak ją poznała, a kończąc na tym, jaka jest.

                                                                                              ***

                Rano obudziła się na kanapie. Jej głowa leżała na kolanach loczka, a sam Harry jakoś dziwnie leżał obok nóg Amy. Całość wyglądała naprawę komicznie ze strony zwykłego obserwatora.

                Brunetka ziewnęła cicho i wyswobodziła się spod smacznie śpiącego loczka. Przeciągnęła się i poczuła, że wszystkie kości jej strzelają. W tym momencie czuła się jak 90 letnia babcia, która spędziła noc na niewygodnej, twardej ławce.

-Trzeba zmienić kanapę – mruknęła pod nosem – Ta jest cholernie niewygodna.

                Wzięła ze swojego pokoju szare, szerokie spodnie dresowe i zieloną bluzkę bokserkę. Weszła do łazienki i wzięła szybki prysznic. Następnie wytarła się do sucha i rozczesała mokre włosy, by lepiej układały się po wyschnięciu. Postanowiła, że da im dzisiaj spokój i nie będzie ich ani suszyć, ani prostować. Przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze i zmarszczyła brwi. Wyciągnęła wagę i zważyła się. Natychmiast na jej twarzy zagościł uśmiech. Schudła 4 kilogramy! Schowała wagę i w podskokach wtargnęła do salonu. Loczek nadal spał, więc postanowiła go nie budzić. Przeszła do kuchni i zrobiła przepyszną jajecznicę. Babcia zawsze jej powtarzała, że nikt w całym Londynie nie potrafił takiej zrobić, z czego Amy była bardzo dumna.

                Nalała soku do szklanek i postawiła je na stole, obok talerzy z jajecznicą. Weszła do salonu i zobaczyła budzącego się loczka. Wyglądał przesłodko, gdy próbował otworzyć oczy, jednak zmęczenie przeważało nad siłą woli i ponownie zapadał w krótką drzemkę. Uśmiechnęła się i wróciła do kuchni. Usiadła przy stole i zaczęła jeść swoją porcję. Nałożyła sobie niewiele, ponieważ nie chciała zaprzepaścić tych 4 kilogramów, które schudła. Nie chciała być gruba, wolała być szczupła.

-Co tak pachnie? – do kuchni wkroczył Harry, przecierając swe zaspane oczy.

-Jajecznica na bekonie – uśmiechnęła się – Siadaj, jedz. Bo ci wystygnie.

-Mmm – chłopak usiadł przy stole i zaczął jeść swoją porcję. Amy upiła łyk soku i spojrzała na talerz. W sumie to nie chciało jej się jeść. Jadła z przyzwyczajenia. Wyrzuciła swoją porcję do worka na odpadki. Umyła talerz i wróciła do stołu.

-Kobieto, ty masz talent! Gotujesz lepiej ode mnie! – powiedział Harry, kończąc jedzenie jajecznicy.

-To faktycznie muszę być niezła– uśmiechnęła się.

-Wyjdź za mnie. Będę najlepszym mężem pod słońcem, a ty będziesz mi gotować cudowne obiadki. Będzie sielanka po prostu! – wyszczerzył się.

-Harry, ja myślę, że z tym ślubem to raczej do Kate, a nie do mnie – zaśmiała się Amy.

-A Kate też tak gotuje? – zapytał, bawiąc się szklanką.

-No, powiem śmiało, że ja jestem w te klocki lepsza, ale ona też daje radę. Zapytaj jej ojca, który smaży jajecznicę w garnku– uśmiechnęła się.

-Serio? – zakrztusił się sokiem.

-Jasne – zaśmiała się – A wracając do naszej nocnej rozmowy. Zaproś ją w jej ulubione miejsce, mówiłam ci w jakie. Tam porozmawiajcie. Jestem pewna w dwustu procentach, że ona też coś do ciebie czuje.

-Dzięki za radę – odstawił pustą już szklankę- I za przepyszne śniadanie.

-Nie ma za co Harry. W końcu jesteśmy sąsiadami, a do tego przyjaciółmi. Musimy sobie pomagać – poprawiła swoje włosy, a wzrok Harry’ego padł na jej nadgarstki. W mig oka delikatnie złapał jej rękę i przyjrzał się jej obrażeniom.

-Nie podoba mi się to – pokręcił głową, spoglądając na nią.

-Powiedziałam, że upadłam – syknęła, po czym zabrała swoją rękę i schowała ją pod stół. Jej policzki się zarumieniły, wbrew jej woli.

-Amy, widzę, że coś się stało. Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Ktoś cię skrzywdził? – drążył. Brunetka wstała z miejsca i odstawiła jego talerz oraz szklankę do zlewu. Oparła się o blat i spojrzała w dół, oddychając miarowo.

-Nikt mnie nie skrzywdził – powiedziała cicho. Harry podszedł do niej i odwrócił ją w swoją stronę. Spojrzał jej w oczy, widząc jak zbierają się w nich łzy.

-Wiesz, doskonale wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć. Dlaczego nie chcesz tego zrobić? Nie ufasz mi? – zapytał niepewnie. Brunetka pośpiesznie starła łzę i uśmiechnęła się najszczerzej jak tylko potrafiła.

-Po prostu trzymajmy się wersji, że upadłam i narobiłam sobie małych obrażeń, okej? Nie chcę o tym rozmawiać – poprosiła. Harry skinął głową, lecz widać było, że dręczy go ta sprawa. W tym samym momencie otrzymał sms’a.

                -Przepraszam, muszę iść – pocałował ją delikatnie w policzek po czym spojrzał w jej niebieskie oczy – Na pewno wszystko gra?

-No jasne. Leć – mrugnęła do niego. Harry skinął głową, złapał swoją bluzę po czym opuścił jej dom. Amy udała się do łazienki i stojąc przed lustrem podniosła swoją bluzkę do góry. Na prawym boku miała siniaki, od mocnego uścisku. Zagryzła dolną wargę, po czym opuściła podkoszulek i opuściła łazienkę. Nie chciała na to patrzeć.

                                                                                              *

                -Amy, nie zgadniesz co się stało! – krzyknęła Kate, wbiegając do salonu, w którym znajdowała się brunetka. Dziewczyna uniosła wzrok znad czytanej książki i westchnęła cicho.

-Czy ja nigdy w życiu nie nauczę cię dzwonić do drzwi? – mruknęła, odkładając książkę. Kate wzruszyła ramionami, po czym usiadła obok niej na kanapie. Ręce jej drżały, oczy błyszczały i wyglądała na podekscytowaną – Niech zgadnę. Dzisiaj wieczorem wychodzisz z Harry’m na kolację, ale jak zwykle nie masz się w co ubrać, więc przyszłaś wywrócić moją szafę do góry nogami. Zgadłam?

-Skąd wiedziałaś?  - zdziwiła się blondynka, a na jej ustach czaił się uśmiech.

-Jakoś tak wyszło – zachichotała – Bierz co chcesz.

-Wiesz, że… - zaczęła, ale Amy jej przerwała.

-Wiem, ja ciebie też – uśmiechnęła się, a Kate wywróciła oczyma, cmoknęła ją w policzek, po czym zniknęła w przedpokoju.

                                                                              *

                -I jak? – zapytała, stawiając na nocnej szafce dwa kubki z gorącym kakao.  Blondynka usiadła niepocieszona na łóżku, uprzednio biorąc swój napój i upijając mały łyk.

-Nie mogę nic znaleźć, zaraz mnie coś trafi – westchnęła. Amy wywróciła oczyma.

-A jak kazał ci się ubrać? – zapytała, stając przed lusterkiem i poprawiając swoje włosy.

-Wieczorowo. Najchętniej poszłabym w dżinsach, ale nie chcę z siebie robić kretynki – Kate odstawiła kubek, położyła się na łóżku i zaczęła się przyglądać sufitowi.  Amy podążyła za jej wzrokiem i skrzywiła się, gdyż kolor jej ścian zaczął blaknąć.

-Muszę tu zrobić malowanie – postanowiła – Wolisz czerwoną, czy czarną? – zapytała nagle.

-Farbę? – zapytała Kate, nadal patrząc na sufit.

-Sukienkę kretynko – zaśmiała się Amy.

-Ach – zachichotała Kate – Zdaję się na ciebie.

-Sama chciałaś – wzruszyła ramionami brunetka, po czym przeszła na korytarz i z ogromnej szafy, wyciągnęła czarny pokrowiec. Z górnych szafek wyciągnęła białe, prostokątne pudełko. Z przedmiotami w dłoniach wróciła do swojej sypialni. Rzuciła wszystko na łóżko, po czym z podręcznej kosmetyczki wyciągnęła czarny lakier do paznokci, eyeliner oraz tusz. Położyła kosmetyki obok jej przyjaciółki i zadowolona usiadła na parapecie, wcześniej biorąc kubek z parującym napojem w swoje zmarznięte dłonie.

                Kate z zainteresowaniem rozpięła zamek, po czym wyciągnęła z pokrowca sukienkę. Miała ona na gorsecie mnóstwo małych kamyczków, a dół był czarny, zwiewny, luźny i z delikatnego materiału. Całość prezentowała się subtelnie i ślicznie.

-Dziewczyno, ona jest śliczna! – wydusiła z siebie blondynka – Skąd ty ją masz?

-Byłam w niej kilka miesięcy temu na weselu z kolegą – przyznała, uśmiechając się delikatnie.

-Z tym czarnowłosym przystojniakiem? – rozmarzyła się Kate.

-Tak tym – uśmiechnęła się Amy. Doskonale pamiętała, jak przetańczyła z nim wszystkie utwory, nie mając czasu by napić się choćby drinka. Daniel, bo tak miał na imię, doskonale prowadził w tańcu, a jego ramiona nigdy nie pozwalały jej czuć się inaczej, niż bezpiecznie. Był ideałem mężczyzny, ale niestety nie w jej typie.

                Brunetka wyrwała się z zamyślenia i spojrzała na swoją przyjaciółkę.

-Na co czekasz? – oburzyła się Amy – Marsz pod prysznic, a potem będę się bawić w wizażystkę. Raz, raz, raz! – popędziła swoją przyjaciółkę. Blondynka zerwała się z łóżka i pobiegła do łazienki – Weź sobie nowy ręcznik z tej szafki na górze! – krzyknęła za nią, po czym wyciągnęła, z tylnej kieszeni swoich spodenek, telefon.

‘Brawo. Mama jest z ciebie dumna. Po Kate przyjdź do mnie, bo właśnie ją porwałam. Oczywiście o umówionej przez was porze. Ani minuty wcześniej, ani później! Też cię kocham x ‘ napisała, po czym wysłała wiadomość do swojego przyjaciela o kręconych włosach. Odłożyła telefon, na parapet, po czym wstała i wzięła pudełko z łóżka w swoje dłonie. Przelotnie zerknęła na swoje nadgarstki. Na szczęście sine pręgi robiły się coraz mniej widoczne. Otworzyła pudełko i wyciągnęła z niego parę czarnych botków na naprawdę wysokich i cienkich obcasach. Zważając na to, że Harry jest mężczyzną wysokim, a Kate należała do osób niskich, Amy musiała dobrać dla swojej przyjaciółki buty o dość dużym obcasie. Mało ważne było w tym momencie to, że jej blond włosa przyjaciółka nienawidziła się stroić. Musiała wyglądać idealnie.

                                                                              *

                -Przestań się tak wiercić, bo zamiast wsuwek, zacznę ci wpinać szpilki! – warknęła Amy. Kate od ponad 10 minut wierciła się podekscytowana, siedząc w samej bieliźnie na krześle, przed ogromną toaletką, w drugim pokoju Amy.

-Boję się, że nie spodobam się mu – przygryzła dolną wargę. Amy wywróciła oczyma i wpięła ostatnią wsuwkę w blond włosy swej przyjaciółki.

-Gotowe – oznajmiła. Kate odwróciła głowę bokiem i kątem oka oceniła pracę swojej przyjaciółki.

-Idealny – uśmiechnęła się.

-No wiem. Przecież ja robiłam – zaśmiała się Amy – A teraz make up – ucieszyła się, po czym usiadła na białym blacie toaletki. Włączyła wszystkie lampki, które otaczały mebel. Wzięła z blatu podkład, o najjaśniejszym odcieniu. Miała z Kate taką samą karnację, więc wiedziała jaki makijaż jej zrobić.

                Po nałożeniu podkładu nałożyła dwa cienie: cielisty oraz drugi odrobinę ciemniejszy od poprzedniego do ząłamania. Następnie namalowała swojej przyjaciółce kreski eyelinerem. Ostatnią czynnością było wytuszowanie rzęs blondwłosej.

                Po skończonych czynnościach, Amy krytycznym wzrokiem przyjrzała się swojej przyjaciółce. Wyciągnęła z szufladki bladoróżową szminkę i pomalowała usta przyjaciółki. Po chwili wydobyła różową konturówkę i nałożyła ją na kontury warg Kate.

-No. I gotowe – uśmiechnęła się, zeskakując z blatu. Kate przejrzała się i uśmiechnęła sama do siebie.

-Dziękuję. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła – przyznała.

-Pewnie nic – zaśmiała się Amy. W tym samym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi.

-O boże, Harry?! – przeraziła się Kate – Nie, Amy. Ja nie chcę. Proszę powiedz, że się rozchorowałam, umarłam i właśnie mnie chowasz w ogródku. Błagam – wyjąkała.

-Cicho siedź. Pójdę sprawdzić – oznajmiła Amy, po czym wyszła z pokoju i podeszła do drzwi. Odsunęła zamek i otworzyła. W progu ujrzała uśmiechniętego od ucha do ucha, Nialla.

                -Postanowiłem, że wyciągnę cię na sp… - zaczął, ale nie dokończył – Coś się stało?

-Nie, wszystko okej. Nie ma tam gdzieś Stylesa? – zapytała, wystawiając głowę w mrok.

-Siedzi w łazience i wylewa na siebie tonę wody kolońskiej – zaśmiał się Horan. Amy wywróciła oczyma i pociągnęła Niall’a za koszulkę i wciągnęła go do środka, po czym zamknęła drzwi. Pocałowała swojego chłopaka przelotnie w usta, po czym ruszyła szybkim krokiem w stronę pokoju.

-Poczekaj na mnie w salonie! – rzuciła przez swoje ramię, po czym weszła do pomieszczenia i zamknęła drzwi.

                Kate stała przy oknie, opierając się dłońmi o parapet. Była już całkowicie ubrana i z niecierpliwością wyczekiwała na ten moment. Widać było, że się boi spotkania, ale jest gotowa na wyjście z Harrym. Zależało jej, co jej przyjaciółkę bardzo cieszyło. Amy spojrzała na zegarek, stojący na szafce nocnej.  Wskazówki ukazywały godzinę 17, a dzwonek do drzwi właśnie zadzwonił ,po raz kolejny, tego wyjątkowego i cudownego wieczoru.

W końcu! Udało mi się napisać ten rozdział.

Uch, normalnie jakaś masakra o:

Podoba się?

I jak, zaskoczone tym, o co tak właściwie chodziło loczkowi? :D 

18 rozdział = 18 komentarzy.

KOMENTUJCIE, DLA WAS TO CHWILA, A DLA MNIE TO UŚMIECH I MOTYWACJA!